بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّ اللّهَ قَنَّعَنا بِعَوائِدِ إِحْسانِهِ، وَفَوائِدِ إِمْتِنانِهِ، وَصانَ أَنْفُسَنا عَنْ مُعاوَنَةِ أَوْلِیائِهِ إلاّ عَنِ الاِْخْلاصِ فِی النِّیَّةِ وَإِمْحاضِ النَّصِیحَةِ وَالْمُحافَظَةِ عَلى ماهُوَ أَتْقى وَأَبْقى وَأَرْفَعُ ذِکْراً
( امام مهدی صلواة الله علیه )
حاصل فرمایش امام را اینگونه می توان توضیح داد:
1. امام در ابتدا می فرمایند: مابه یاری کسی (حتی اولیاءالله) نیاز نداریم؛ چون خداوند متعال کاملا ما را کفایت می کند… لیکن بعدا، استثایی کرده و می فرمایند: مگر اولیائی که شرایطی داشته باشند…
توضیح: یاری خواستن امام درست مثل یاری خواستن طبیب توانمدنی ست که مردم یک شهر از او خواسته اند تا در شهر آنها طبابت کند و به درد و داد مردم برسد؛ مسلما این طبیب، صرفا برای رسیدگی به حال خود جامعه است که نیازمند تشکیلات و پرسنلی مخصوص، باشرایطی مخصوص خواهد بود؛ وگرنه « ولم یکن له ولی من الذل »
2. شرایطی که امام معرفی می کنند سه شرط بنیانی و اصلی ست؛ که هریک از آن ها نیازمند تامل ومطالعه ومجاهدت بسیار خواهد بود. اما توجه کنیم که همین مسئله، خودش می تواند محکی برای میزان علاقه و میزان توفیق ما در یاری امام باشد! یعنی اگر حقیقتا عاشق خدمت به امام باشیم، تمام ذهن وجان خود را متمرکز در فهم دقیق این شرایط خواهیم کرد. می توان گفت همین علاقه وحسایت داشتن نسبت به این گونه مسائل، نشانه ی استعداد مهدی یاوری ست. بنابراین دوستانی که با علاقه و حساسیت ویژه ای این گونه مطالب را پی گیری می کنند؛ این میزان حساسیت وعلاقه شان به امام، واستعدادشان در یاری آن حضرت را ثابت می کند وخوشابه حالشان.
این شرایط سه گانه بدین ترتیب است:
ا) الاخلاص فی النیّة
اصحاب امام هم مثل خود امام باید طبیب روح مردم باشند؛ این ها قرار است، علاوه بر جهان،بر مملکت جان انسان ها هم حکومت کنند. بنابراین کسی که به درجه ی اخلاص نرسیده باشد، در حقیقت خودش به برخی از امراض روحی آلوده است؛ وچنین کسی شایستگی حکومت بر جان ها ومقدرات انسان ها را نخواهد داشت. با مراجعه به روایاتی که ویژگی های اصحاب المهدی علیه السلام را بیان می کنند؛ عرض می کنیم: محال است کسی بدون اخلاص، درحلقه ی اصحاب پذیرفته شود!…اما ودرعین حال، این بشارت را به امثال خودم هم بدهم که: باز طبق روایات، اگر کسی واقعا علاقه به اخلاص داشته باشد؛ وخصوصا اگر آرزوی او در این معنا باشد، و ضمنا دراین زمینه، تلاش وتضرع به درگاه خداوند را از دست ندهد؛ انشاالله از هم اکنون نام او در دفتر مبارک حضرت ثبت خواهد شد؛ والبته همواره، شاید هم هرساعت مورد آزمایش های گوناگون قرار خواهد گرفت! نتیجه آنکه : می بایست “نیل به مقام اخلاص” را از هم اکنون سرلوحه ی کار خود قرار دهیم ؛ و یکی از برنامه های اصلی ما در تلاش ودعای شبانه روزی جهت این مسئله باشد.
ب) امحاض النصیحة
درست است که ـ شکر خدا ـ علاقه و آرزوی خدمت به امام را داریم، اما نوع خدمت خیلی مهم است. فرمودند باید امحاض النصیحه داشته باشیم. یعنی در تمام زوایا ولایه های پنهانی وجودمان، حقیقتا دلسوزی و خیرخواهی نسبت به مولا بورزیم. چطور برای منافع خودمان با دقت و احتیاط عمل می کنیم؟ چطور درمورد آرزوهای خودمان خیلی دقیق وجزئی وجدی دعا می کنیم؟.. حداقل همین طور باید برای امام خیرخواه ودلسوز، و نگران ومحتاط باشیم؛ همه ی مسائل وحوایج، ونگرانی ها ومشکلات ومنافع ایشان را دائما در ذهنمان به طور جدی تحلیل کنیم؛ در موردشان فکر کنیم، واقعا و تفصیلا دعا کنیم! ( اصلا ما باید به جایی برسیم که نفس امام جایگزین نفس ما بشود! این همان بیعت است؛ واین تمام مطلب است.)
به عنوان یک نمونه ومثال ساده: باتوجه به اینکه بعضی روایات، عمر شریف امام را بعداز ظهور ، 9 سال و 7 سال بیان کرده اند! آیا تاحالا نسبت به این مسئله نگرانی درخودمان احساس کرده ایم؟ تاحالا برای طولانی تر شدن عمر مبارکشان به طور جدی دعا کرده ایم؟ نکند این روایت ها خودش یک جور امتحان باشد!…مصداق اساسی دیگر بر ای امحاض النصیحة این است که: اگر ما حقیقتا نگران ودلسوز امام باشیم نمی توانیم هر حرفی را بزنیم، فرضا هر جوکی را نقل کنیم؛ با هرکسی دشمنی ودوستی کنیم؛ … بلکه در هرگونه عمل وسخنی، ابتدا حساب و کتاب می کنیم، ببینیم آیا این حرف وعمل من نهایتا کفّه ی معادلات را به نفع امام سنگین می کند یا خدای ناکرده به ضرر ایشان؟
مگر جزاین است که در مورد خودمان و عزیزانمان وحتی در مورد قومیت و فرهنگ خودمان هم همیشه همین طور معادلات وحساب وکتاب ها را در نظر می گیریم؟…اصلا این خودش از بهترین راهکارهای عملی برای اخلاص است.به معنی «النبی اولی بالمومنین من انفسهم» دقت کنید؛ اصلا حقیقت “ولایت” همین است؛ امام باید “اولویت مطلقه” ی نفس ما بشود. این ها شاخص های ما ونقشه ی راه مهدی یاوران است.
خلاصه: اگر بخواهیم یک سمبل برای امحاض النصیحه: معرفی کنیم، این سمبل، همان”مادر” است! مادر نسبت به کودک خود چگونه دلسوزی ونگرانی دارد؟ امحاض النصیحه، همین است. یک سمبل بهتر از مادر هم معرفی کنم؟ خود امام! ..فرمودند: ما از خودتان به خودتان دلسوزتریم: «انا ارحم بکم منکم علی انفسکم» و فرمودند: «ما هرروز صدمرتبه برای شما دعا می کنیم!» کدام مادر روزی صدبار برای فرزندش دعا می کند؟… البته این را هم توجه کنیم که: هرچقدر تپش ودلسوزی ومحبت ما به امام بیشتر باشد؛ محبت ودلسوزی وتپش ایشان هم بیشتر خواهد بود.
چنانکه شخصی از امام رضا علیه السلام پرسید: دوست دارم بدانم جایگاهم در قلب مبارک شما چگونه است ( شما چطور مرا دوست دارید) ؟ فرمود: ارجع الی قلبک! شاید اینطور بشود گفت: میزان تپش قلب مبارک امام نسبت به خودمان را دقیقا از میزان تپش قلب خودمان می توانیم نسبت سنجی کنیم…
انشاالله این متن را هر ازچند روز ویرایش و تکمیل می کنیم و شرط سوم هم که نیاز به توضیح بیشتر دارد بعدا عرض می کنیم.
