یادآوری:
این مخمس را تنها به دلیل ارزش شعری اش و هم به علت اظهار لطفی که برخی دوســتان داشته و نمایش مجدد آن را خواسته اند می آورم .ورنه خود هیچ مضمون ومعنای آن را نمی پسندم زیراکه “هیچ عاشق سخنِ سخت به معــشــوق نگفت” وهمانا که: “عشق بازانِ چنین مستحق هجرانند”:
***
به من گفتی” دلت سنگ است”..آری
جواب ســـــــنگ دل ها ، سنگ باشد
ها !ها! بُتِ ســــــــــنگی ،بتِ آیینه ندیده!
هی!هی!چه خــــبر داری ازین داغ کشیده؟
عمری جــــــــگرم سوخت به دادم نرسیدی
حالا به کجا ی جگرت داغ رســـــــــــــیده؟
ای دلـــــــــبرِ نا زک دلِ تلخی نچشیده
ازمهــــــــــــر تو تنهانه فقط بال وپرم سوخت
جانم،جــــــگرم،دوروبرم،خشک وترم سوخت
اما نه شــــــــنیدی تو نه دیدی تو نه گفتی :
این دربه درِکیست که هردم به درم سوخت!
معشوق به این سنگ دلی کس نشنیده
عشق ازنظر تنگ توجزننـــــــــــــــگ نبا شد
زین بیـــــــــــــش مرا با تو سرجنگ نباشد
من سنگم وســـــــــــــنگی زتو آموختم آری
کو عاشقِ معشوق که هـــــــمرنگ نباشد؟
ها! ها ! بت ســــــنگی ،بت آیینه ندیده
مگذار دلِ آینــــــــــــــه ام راز بگوید
سرّ دل ناگفـــــــــــــــــــــــته به آوازبگوید
«درکوی تومعـــــــــروفم واز روی تو محروم»
بگذار همان سعـــــــــــــــــدی شیراز بگوید:
«گر گ دهن آلوده ی یوســـف ندریده»….
